قدس آنلاین- خانم مو نقره ای که  تا دو سال پیش، نفر سوم وزارت خارجه کشورش به شمار می رفت، این روزها نه در متن، بلکه در حاشیه سیاست قرار گرفته است. «وندی شرمن» روز گذشته در یادداشتی برای «نیویورک تایمز»  مانند دوران مذاکرات هسته ای، دوپهلو و پیچیده  حرف زد و نوشت: «در اینکه رفتار ایران ثبات منطقه را به هم می زند شکی نیست و حق با «ترامپ» است اما این رفتارهای ایران با روح برجام متناقض نیست... ترامپ و کنگره جمهوریخواه نه تنها با آتش بازی می کنند بلکه خود مسبب برافروختن آن هستند... پافشاری برای خروج از برجام، پیامدهای جبران ناپذیری برای سیاست خارجی آمریکا دارد».

کارمند امور اجتماعی

اگرچه حالا و در ۶۸ سالگی تا اطلاع ثانوی یک دیپلمات بازنشسته به حساب می آید اما برای زنی که ظاهراً تا ۳۰ سالگی کمتر به سیاست فکر می کرد یا اصلاً فکر نمی کرد و یکباره سیاستمدار شد، بازگشت احتمالی به دنیای پر فراز و نشیب سیاست چیز دور از ذهنی نیست. «شرمن» در خانواده ای یهودی به دنیا آمد و در کالج «اسمیت» رشته جامعه شناسی و مطالعات شهری خواند و بعدها از دانشگاه مریلند در همین رشته کارشناسی ارشدش را گرفت. خیلی زود و براساس رشته تحصیلی اش در نهادی اجتماعی که برای حمایت از زنان و کودکان فعالیت می کردند مشغول به کار شد. مدتی نیز با مؤسساتی کار می کرد که در زمینه پرداخت وام مسکن به اقشار کم درآمد فعالیت می کردند.

مشاور «آلبرایت»

اگرچه می گویند پشت ماجرای سیاستمدار شدن یکباره اش حرف و حدیث و رمز و راز زیادی وجود دارد اما واقعیت این است که «شرمن» چندان بی مقدمه  از دنیای امور اجتماعی، خیریه و ... پا به عالم سیاست نگذاشته است. او از آغاز دهه ۸۰ میلادی در فعالیت های حزبی، راه اندازی کمپین های حمایتی و سیاسی و امور اجتماعی فعال بود و با همین پیشنیه نخستین بار در سال ۱۹۹۷ توسط «مادلین آلبرایت» به وزارت خارجه راه پیدا کرد تا مشاور وزیر باشد. البته با پایان دوران وزارت خانم «آلبرایت»  ، شرمن نیز از امور سیاسی - دولتی فاصله گرفت ودر شرکت بین المللی مشاوره استراتژیک که رئیسش – آلبرایت –  آن را راه اندازی کرده بود مشغول به کارشد.

متخصص «دی ان ای» و فریبکاری

همانقدر که به «مونقره ای»  یا «روباه نقره ای» معروف است، به ضد ایرانی بودن و همچنین سرسختی در حمایت از رژیم صهیونیستی نیز شهرت دارد. رئیس تیم مذاکره کننده آمریکایی در گفت و گوهای هسته ای، حتی در اوج نشست و برخاست هایش با تیم ایرانی و در حالی که همه اعلام می کردند با ایرانی ها رفاقتی به هم زده است باز هم نمی توانست بدبینی و دشمنی اش را پنهان کند.   «شرمن» پس از اینکه از سوی سنا تحت فشار قرار گرفت که چرا به «روحانی» اعتماد دارد؟ در جمع سناتورها گفت: «من هرگز به کسانی که با آن‌ها در مذاکرات دور یک میز می‌نشینم اعتماد نمی‌کنم و ... همه ما می‌دانیم که فریبکاری بخشی از «دی‌ان‌ای» افراد است»!

در بازکن

ممکن است کار کردن در کنار «آلبرایت» را بتوان به روابط خاص و پشت پرده اش با دیگران ربط داد اما قرار گرفتنش در تیم مذاکرات هسته ای کاملاً حساب شده و بر اساس تجربیات گذشته او بود. اول اینکه از نظر آمریکایی ها «شرمن» در مذاکرات با کره شمالی خیلی سرسختانه حاضرشده و موفق شده بود به اهداف کاخ سفید دست پیدا کند و معروف شود به «دربازکن». دوم اینکه اعتقاد جدی به سیاست «مهار ایران» داشت و با همین نیت به کار گمارده شده بود. سوم اینکه وقتی قرار بود آمریکایی ها در مذاکرات هسته ای، رهبری ۱+۵ را به عهده بگیرند چه کسی بهتر از «شرمن» برای قرار گرفتن در رأس امور؟

استثنای بزرگ

چه امروز و چه چند ماه پس از برجام، «شرمن» اعتقاد دارد عملکردشان در ماجرای توافق هسته ای عالی بوده است. به خاطر همین، حدود ۸ ماه پس از برجام در نشستی که در اندیشکده «بیکر» برگزار می شود با خوشحالی از مسایل جلو و پشت پرده توافق هسته ای حرف می زند: « ... در مذاکرات هسته ای میان «اشتون و جلیلی» ایران و ۵+۱ هریک فقط حرف خودشان را می زدند ... انتخاب حسن روحانی در ایران ... و نگاه واقع‌بینانه اوباما راه را برای پیشبرد مذاکرات باز کرد... مدتها مذاکره محرمانه در «عمان» و حاشیه نشست مجمع عمومی سازمان ملل به یک توافق مقدماتی ۴ صفحه ای منجر شد... دستکم ما آمریکایی ها هرگز به طرف مقابل اعتماد نکردیم... در بسیاری موارد کار دشوار می شد تا جایی که ظریف و کری سریکدیگر داد می زدند... کری را سخت می شود عصبانی کرد اما ظریف احساساتی است و خوب فریاد می زند... در این مواقع توجه به روابط شخصی مورد نیاز بود... هر دو طرف، امتیازاتی دادند، اما هیچ‌یک به طور کامل همه‌چیز را واگذار نکردند، به جز یک استثنا بزرگ: ایران هرگز نمی‌تواند به بمب اتمی دست یابد»!